1- در تمام صیغه های فعل ماضی به جز مفرد غایب، تکیه و اکسان بر هجای ماقبل آخر است. مانند: شنیدم، رفتی، بردیم، سوختید، پرستیدند و در صیغه مفرد غایب تکیه روی هجای آخر است. مانند: فرمود، پرسید، شنید، آزمود، پژمرد

 

2-اگر بای زینت یا تاکید روی افعال بیاید، در هر شش صیغه تکیه و اکسان در اول کلمه و روی حرف ب قرار می گیرد. مانند: بفرمود، بگفت، بخورد، برفتند،

 

3- در افعال ماضی استمراری، تکیه و اکسان روی حرف می قرار می گیرد. مانند: می نشست، می خوردم، می گفتند

 

نکته: در نثر قدیم که در به جای می استمراری، حرف ی در آخر فعل می آید، تکیه و اکسان روی هجای ماقبل آخراست. مانند: گفتندی، خواستندی، نشستندی

 

4- در ماضی نقلی تکیه در تمام شش صیغه تکیه و اکسان روی هجای آخر جزء اصلی فعل (اسم مفعول) قرار دارد. مانند: رفته ام، دیده ای، افتاده اند، گفته است

 

5- در ماضی بعید دو تکیه و اکسان وجود دارد یکی روی هجای آخر اسم مفعول و دیگری روی هجای اول فعل معین بودن. مانند: رفته بودم،دیده بودند

 

6- در فعل مضارع اگر بدون حرف استمرار می استفاده شود، تکیه و اکسان روی هجای آخر است ولی اگر با می نوشته شود، تکیه و اکسان روی می است. نویسم، می نویسم، آورم، می آورم

 

7- در فعل امر اگر بدون بای امر نوشته شود، تکیه و اکسان روی هجای آخر است. مانند: پسند، گریز، پذیر،گشای. و اگر به همراه بای امر استفاده شود، تکیه و اکسان روی ب است. مانند: بگشای، بخور، بریز

 

8- در فعل نهی و یا نفی همیشه تکیه و اکسان روی حرف نفی (م) و حرف نهی (ن) است. مانند: مخور، نپوش، نرو، مدار