در هنگام سخنرانی و سخنوری باید دانست که برای گفتن هر مطلبی که متشکل از چندین جمله است، قطعا یک جمله وجود دارد که از اهمیت بیشتری برخوردار می باشد و بار معنایی و عاطفی کلام را به دوش می کشد. بنابراین باید آن جمله را با تاکید بیشتری بیان نمود و به بیان دیگر آن جمله را اکسان گذاشت و آن نسبت به سایر جملات برجسته تر ادا کرد. بدون رعایت قوانین و قواعد آکسان گذاری برخورداری از فن بیان قوی و قدرتمند، امکان پذیر نیست.
همچنین می بایست این را هم در نظر گرفت که هر جمله ای که گفته می شود متشکل از چندین کلمه می باشد و قطعا از میان کلمات ،کلمه ای وجود دارد که از اهمیت فراوانی نسبت به بار معنایی جمله برخوردار است. پس باید با آکسان گذاری و تاکید کلامی همراه باشد. حتی باید در نظر گرفت که هر کلمه ای که از چندین بخش تشکیل شده است، یک بخش وجود دارد که اهمیت بیشتری دارد و آکسان گذاری روی آن بخش صورت می گیرد و آن بخش یا هجا هنگام تلفظ کلمه با شدت بیشترری ادا می شود.
تشخیص این نکته که اکسان گذاری یا تاکید کلامی بر کدام جمله و یا کدام کلمه و یا کدام حرف واقع شود با سخنران است. البته نه به این معنا که سخنران یا سخنور هرجا که اراده کرد می تواند اکسان گذاری کند، بلکه سخنران در این زمینه دارای اختیارات و البته محدودیت هایی است که مربوط اصول و قواعد اکسان گذاری است. سخنوران می توانند بر اساس دیدگاه و منظرگاهی که در سخنرانی خود دارند، برای انتقال دقیق تر پیام خود از اصول و قواعد اکسان گذاری استفاده کنند. استفاده به جا و مناسب از این قوانین در ریتم و موسیقی کلام و به عبارت دیگر در روان صحبت کردن سخنوران، تاثیر قابل توجهی دارد.
فراموش نکنید که اکسان گذاری از اهمیت بسیار زیادی برخوردار است و عدم رعایت اصول و قواعد اکسان گذاری می تواند منجر به تغییر مفهوم سخن شود و پیام اشتباه و نادرست را به مخاطب مخابره کند.
اگر بای زینت یا تاکید روی افعال بیاید، در هر شش صیغه، تکیه و آکسان در اول کلمه و روی حرف ب قرار میگیرد
دکتر زند
